mezarlığın yanındaki ev

Rüyamda deniz kızıldı
hava karanlık
bize gelenler vardı
tanıdık tanımadık
bir mezar kazılıydı tepetaklak
üstü çam altı şakayık
sevdiğin bir şarkı çaldı o sırada
ölü kimdi bilmem ama ölsem gam yemezdim ben

siyah giymiştim yastan 
kalın ve karmaşık bir örgüden saçlarım uçuşuyordu

eve gidince saçlarımı tarar mıydın?

ölümü huzurundan tanıdım

hava erik çiçeği gibi kokuyordu

beyaz minik çiçekler ağaçlardan kopup uçuştu

arkamı dönünce seni göremedim

kaç kürek vardı toprakta

kalabalıktı bir hayli

ölü kimdi bilmem ama sevilen biriydi muhakkak ki

içimde kimsesizliğin sıcak nefesiyle 

bir kuruntu filizlendi

sevilmek ne mühimdi

sevilmeyince insanın mezarında çiçekler açmıyordu

hava kızıla döndü

deniz karanlığa gömüldü

arkamda olduğundan emindim neredeyse 

toprak havanladı ve oturdu yerli yerine

uyansam belki bilirdim 

kim ölmüştü

ama uyansam bulur muydum

 arkamda gölgeni

o sevdiğin şarkı çalmaya devam etti 

uyandığımda ne ölü vardı 

ne gölgen 

rüyamda çalan şarkıyla 

yatağımda baş başaydım 

benim evimden senin evine,

sevgiyle,