yaşanmamışlıklar

sevgi büyük bir kaos 

en büyük delilik 

ve de hata 

sevgi öyle sonradan gelen bir his değil 

merhamet gibi insanın fıtratından gelen 

toprağa dek de içimizde büyüyüp ağaç olan 

küçücük bir tohum 

gözü kör eden 

kini silen 

sözü mey eden 

kamili günaha süren ufacık bir filiz 

öyle seviyorum ki Müjgan’ı 

kir ve is içindeki o sokak kedisi 

mis kokuyor her sabah 

öyle seviyorum ki serçeleri 

bir yudum içtikleri su nehir gibi içime doluyor 

öyle seviyorum ki seni 

tüm yanlışlarınla 

öyle seviyorum ki seni 

hata yapma istiyorum 

insan kendi olmayı bırakınca kendinden nefret ediyor bunu en iyi ben biliyorum 

başkası olurken çektiği çileyi en iyi ben biliyorum 

kan gibi kırmızı bir  öfkenin ellerinden boğazına

nasıl yükselip nefessiz bıraktığını çok iyi biliyorum 

güç sandığın şey hislerine sırtını dönmek değil ki 

ağlamak içinden geldiği zaman 

ve kızmak özgürce damarına basıldığı zaman 

geceye saklamamak pişmanlıkları k

aydınlıkta da ezilmek bazen 

pembe güller açtığında yol kenarında 

ya da yosun koktuğunda hava 

hüzünle gülümseyebilmek 

sana acı veren yaşanmamışlıklara

en büyük güç kendin kalabilmekte 

inatla masum kalabilmekte

böyle seviyorum işte ben 

anlayarak bocalamalarının nedenlerini

anlayarak bakışlarını ve içindekileri

anlayarak akl-ı faniyi 

ama bir türlü anlayamayarak 

kendimi