Mümkün mertebe sardunya

önüme bir cümle koysalar

yarısını söylerdim 

elime bir gül verseler 

tek yaprağıyla avunurdum 

bir sürahi şarabın 

yalnız bir kadehinde 

efkarı bulur içimi dökerdim 

tek sözünle sana inanır 

bir bakışınla mutlu olurdum 

elin elime değse 

parmaklarına dolanır sana bağlanırdım  

sevgiye dair verilen tüm sözler tutulmuş olsa 

kalu bela’da birlikte ahdetmişiz gibi 

elini tutar hayatı sırtlanırdım 

beni seçseydin eğer 

pembe sardunya olur 

balkonunda açardım 

iki kelam nasihat olur 

kulağına küpe olurdum 

eğer sonu vuslatsa bu aldanışların 

pervane olur yanar 

şem olur erirdim
şefkatine mazhar olabilseydim 

başımı dizine koyar
içime işleyen tüm kötü sözler için gözyaşı dökerdim
şayet birbirimizi bulma lütfunda bulunursak bir gün
her cefayı çekebilir her yükün hamalı olabilirim
kendim olmanın savaşını verebilir
senden gelen ve hatta sana gelen
her derde yoldaş olabilirim
elbette yanılmak da mümkün yaşadım dediğim yerde
verdiğim sözleri tutamamak da mümkün
belki de bulmuşken seni, inanamamak sana dahi mümkün
karşısızlıklar içinde debelenmek de mümkün
hiç karşılaşmadan ve de bilmeden aynı manzaraya bakmak da mümkün
ama umudumun kesilmesi sana ve senin olmaya
mümkün değil